Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου...

Ένα πρωινό λίγο πριν ανοίξουν τα σχολεία έτυχε να ακούσω μία συζήτηση μίας μαμάς. Η μαμά λοιπόν έλεγε ότι το παιδί της ή θα γίνει γιατρός, όπως και ο θείος του ή θα φύγει τελειώνοντας το λύκειο εκτός Ελλάδας για ένα καλύτερο μέλλον. Αυτές ήταν οι επιλογές που του δίνονταν. Ή, μάλλον, που θα του δίνονταν, γιατί δεν άργησα να συνειδητοποιήσω ότι μιλόυσε για ένα παιδάκι μόλις 5 ετών το οποίο πολύ χαριτωμένα είχε μετατρέψει το σκαμπό σε τιμόνι!!

Πολλές φορές το άγχος και η αγάπη των γονιών μπορούν να αποβούν καταστροφικά για την ευτυχία ενός παιδιού. Προφανώς κανείς δεν έχει σκοπό να ρωτήσει το 5χρονο παιδάκι τι θα ήθελε να γίνει όταν μεγαλώσει. Γιατί η απάντηση πιθανότατα θα ήταν αστροναύτης. Μία απάντηση που θα με ευχαριστούμε αν έβγαινε από το στόμα του δικού μου παιδιού. Σε αντίθεση με το γιατρός. Κάποια στιγμή πρέπει να καταλάβουμε ότι τα παιδιά μας δεν είναι προέκταση του εαυτού μας αλλά μοναδικοί άνθρωποι με δική τους ξεχωριστή προσωπικότητα.

Εμείς πάντα μπορούμε να τους δώσουμε τις σωστές βάσεις και να δημιουργήσουμε δυνατούς ανθρώπους που πατάνε στα πόδια τους. Κι εκεί ο ρόλος μας τελειώνει. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε πια είναι να τα εμπιστευτούμε ότι εκείνα γνωρίζουν τι είναι καλύτερο για τα ίδια. Να αναρωτηθούμε πριν τα διώξουμε εκτός χώρας αν εκεί που θα πάνε θα είναι όντως ευτυχισμένα. Χρέος των γονιών είναι να μεγαλώνουν ευτυχισμένους ανθρώπους και όχι ανθρώπους που ήρθαν στον κόσμο για να ικανοποιήσουν τα θέλω των δημιουργών τους.

Μία παράκληση. Επιστευτείτε τα παιδιά σας και στηρίξτε τα στις επιλογές τους. Ένας καλός γονιός είναι ένας γονιός που μεγαλώνει ευτυχισμένα παιδιά.

Όσο για εσένα πεντάχρονο αγόρι εύχομαι όντως μία μέρα να γίνεις αστροναύτης!

Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου
είναι οι γιοι και οι κόρες
της λαχτάρας της Ζωής για Ζωή.
 
Δημιουργούνται μέσα από εσένα,
αλλά όχι από εσένα.
Και αν και βρίσκονται μαζί σου, δεν σου ανήκουν.

Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου,
αλλά όχι τις σκέψεις σου.
Αφού ιδέες έχουν δικές τους.
 
Μπορείς να προσπαθήσεις
να τους μοιάσεις αλλά μη γυρέψεις να τα κάνεις σαν εσένα.
Αφού οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο
που εσύ δεν πρόκειται να επισκεφτείς ούτε στα όνειρα σου.
 
Αφού η ζωή δεν πάει προς τα πίσω
ούτε ακολουθεί
στο δρόμο του το χθες.
 
Μπορείς να δίνεις μια στέγη στο σώμα τους,
αλλά όχι και στις ψυχές τους.
 
Είσαι το τόξο από το οποίο
τα παιδιά σου σαν ζωντανά βέλη
ξεκινάνε για να πάνε μπροστά.
 
Ο τοξότης βλέπει το ίχνος της τροχιάς
προς το άπειρο
και κομπάζει ότι με την δύναμή του
τα βέλη μπορούν να πάνε γρήγορα
και μακριά.
 
Ας χαροποιεί τον τοξότη
ο κομπασμός του.
Αφού ακόμα και αν αγαπάει το βέλος που πετάει
έτσι αγαπά και το τόξο που μένει στάσιμο.

"Χαλίλ Γκιμπράν"