Πανελλήνιες αυτό το αιώνιο μαρτύριο

Να είστε κοντά στα παιδιά ανεξαρτήτως αποτελέσματος

Πανελλήνιες αυτό το αιώνιο μαρτύριο

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή χιλιάδες νέοι δίνουν το δικό τους αγώνα. Αυτές τις μέρες σηκώνουν στους ώμους και το στομάχι τους όλο τους το αύριο. Λες και αυτές οι εξετάσεις θα καθορίσουν αν θα πετύχουν ή θα αποτύχουν σε ολόκληρη τη ζωή τους. Δυστυχώς, τα παιδιά αυτά μεγαλώνουν σε μία χώρα που ο βαθμός απολυτηρίου και τα μόρια ταυτίζεται με την αποδοχή ή την απόρριψή τους ως ενήλικες. Φυσικά ουδεμία σχέση έχει η πραγματικότητα με όλη αυτή την ουτοπία που έχουμε πλάσει. Φυσικά και ένας επιτυχημένος ενήλικας δεν είναι αυτός που έβγαλε τα αποδεκτά χιλιάδες μόρια. Φυσικά ένας  ενήλικας με παιδεία δεν είναι απαραίτητα ένας ενήλικας με πτυχίο. Φυσικά η πνευματική και συναισθηματική ευφυία δεν αναπτύσσεται παράλληλα με τους βαθμούς στις πανελλαδικές.

Ένας συναισθηματικά ώριμος άνθρωπος με όρεξη για μάθηση και δουλειά, με ήθος και ευγένεια θα πετύχει πολλά στη ζωή του είτε περάσει σε μία κοινωνικά αποδεκτά σχολή είτε όχι.

Αυτό που πραγματικά πρέπει να καταλάβει ένας γονιός σε αυτή την τόσο απαιτητική στιγμή της ζωής του παιδιού του είναι ότι αυτό το παιδί θα το αγαπάει και θα το θαυμάζει είτε περάσει στη σχολή που επέλεξε είτε όχι. Είναι εξαιρετικά σημαντικό σε περίπτωση βαθμολογικής αποτυχίας, να δείξει στο παιδί ότι δεν το θεωρεί όυτε αποτυχημένο ούτε ανίκανο. Η ευτυχία άλλωστε δεν ταυτίζεται με τον υλικό πλούτο, δεν ταυτίζεται με κοινωνικές ταυτότητες και φυσικά δεν ταυτίζεται με την απόκτηση ενός πτυχίου με στόχο την οικονομική μετανάστευση. Η ευτυχία ταυτίζεται με τις συνειδητές επιλογές του καθενός.

Εύχομαι οι γονείς να εμπιστευτούν τα παιδιά τους και να τα στηρίξουν ουσιαστικά σε όλη αυτή την άχαρη δοκιμασία που περνάνε.

Η ζωή ανοίγεται μπροστά τους και όσο τα αγαπάνε τόσο πιο πολλή δύναμη τους δίνουν να την αγαπήσουν και να τη διεκδικήσουν , με το δικό τους τρόπο και με τις δικές τους ανάγκες.

Και ας μην ξεχνάμε τους εκπαιδευτικούς. Δεν υπάρχει τίποτα πιο λυπηρό από συναισθηματικά ανάπηρους ανθρώπους που διδάσκουν παιδιά. Που πιέζουν παιδιά, που αγχώνουν παιδιά και που τραυματίζουν τις προσωπικότητες των παιδιών. Ελπίζω τα παιδιά να καταφέρουν να μην επηρεαστούν από αυτούς, αλλά από εκείνους που πραγματικά με αγάπη και ζήλο προσπαθούν να διδάξουν τα παιδιά πέρα από τα όρια της διδακτέας ύλης. Προσπαθούν να τα διδάξουν την πραγματική ουσία της παιδείας και όχι τις παπαγαλίστικες μεθόδους του εκπαιδευτικού συστήματος.

Να τα στηρίζετε τα παιδιά σας, είτε έιναι του είκοσι, είτε του δώδεκα. Να τα βοηθήσετε να πετύχουν. Όχι στις εξετάσεις αλλά στη ζωή που ονειρεύονται.

Να διψάνε για γνώση, για ταξίδια, για αγάπη, για δουλειά..

Να μη γίνουν ημιμαθείς και δυστυχείς, αλλά άνθρωποι ευτυχισμένοι με παιδεία και ήθος.

Καλή επιτυχία σε ό,τι ονειρεύεστε!!

P.s. κι ένα τραγούδι από αυτά που αγαπούσα τότε που αγχωνόμουν κι εγώ για αυτό το καταραμένο 20 και αγαπώ ακόμη...

https://www.youtube.com/watch?v=_FrOQC-zEog